Dag 12: Het echte India!

Poeh poeh, wat een dag. Maar wat een super leuke dag!! Vandaag zijn we namelijk met een busje naar beneden gegaan om lekker te shoppen voor een sareeh en spullen voor de weeshuizen.
Helaas begon de dag wat minder leuk. Kim had namelijk heel erg last van haar keel en net nadat we dachten dat het weer wat beter met haar ging, omdat ze gister allerlei pillen van de dokter had gekregen, ging het juist weer minder. Na het ontbijt ging ze dus toch nog maar een keer naar de dokter om zichzelf even te controleren. En helaas, Kim bleek een keelinfectie te hebben en mocht niet met ons mee. We vonden dit allemaal super jammer, want we waren veel liever met z’n 8ten gegaan. Gelukkig wisten we wel dat ze in goede handen was. Kim hoefde namelijk niet in de ‘Dish’ (het ziekenhuisje opschool) te blijven, maar mocht uitzieken in het huis van Gillian. Hier had ze twee huisvrouwen die om het kwartier vroegen of ze iets te eten of te drinken wilde.
Na dit vervelende nieuws gingen we dan toch maar met z’n 7en naar de bus. Dit bleek hetzelfde busje te zijn als die ons heeft opgehaald op het vliegveld. Bij het busje wachtten er drie vrouwen op ons. Één daarvan was Gillian, diegene die dit tripje had geregeld. De andere waren een vrouw samen met haar dochter, zij gingen ook met ons mee. Nadat sommige een reispilletje hadden genomen ko n de meer dan 3 uur durende heenreis beginnen. We gingen naar het stadje ‘Dindugul’, helemaal beneden aan de berg. Het was dus weer een ritje met veel hobbels en bochten. Toch vond ik het niet zo erg om in te bus te zitten. Het is namelijk best genieten met het raampje open, Ipod in en het uitzicht. Nadat we van de berg af waren stopten we eventjes bij een restaurantje om voordat we de stad in gingen nog even gebruik te maken van een (redelijk) schoon toilet. Deze schijn je namelijk eenmaal in de stad niet meer te hebben. Toen ik gebruik had gemaakt van het toilet, was ik heel erg benieuwd hoe de wc’s in de stad zouden zijn. De wc bij het restaurantje was namelijk totaal niet schoon.. Na deze korte stop was het weer tijd om veder te gaan. Alle ramen stonden tijdens de rit wagenwijd open omdat het heeeeeeel warm was. Hierdoor rook je na elke 500 meter weer een ander soort geur, en echt waar, zo ongeveer alle geuren kwamen voorbij (en die waren niet allemaal even lekker..) Wat me ook heel erg opviel was het afval langs de weg. Dit zorgt ervoor dat het er al gelijk een stuk onverzorgder en armzaliger uitziet. Onderweg kwamen we heel veel kleine dorpjes tegen met hele kleine huisjes van steen, stro en papier. Toen we hier langsreden merkte ik pas dat dit eigenlijk het echte India is. In Kodai op de school is het zo anders. Eigenlijk zijn alle kinderen op deze school rijkeluikindjes. In Kodai zelf zie je wel mensen die arm zijn, maar lang niet zoveel als wanneer je van de berg afgaat.
Net op het moment dat ik een beetje genoeg begon te krijgen van de bus kwamen we in Dindugal aan, een redelijk grote stad. Het verkeer hier is echt een chaos. Het is super druk op de zandweggetjes door de stad en overal schieten tuktuks, scotters en motors voor je langs. Ook krioelen er overal mensen en het geluid van de toeters is natuurlijk overal te horen. We moesten een klein stukje door de stad lopen en na een maar minuten kwamen we aan in de sareehshop. Poeh, ik wist niet wat me overkwam. Af en toe denk ik dat het druk is in de h&m in Nederland, maar nee, vergeleken met dit is de h&m niks. In de hele winkel stonden rekken vanaf het plafond tot aan de grond gevuld met allerlei kleuren stoffen. Toen ik dacht dat dit het wel zou zijn, bleken er nog 2 verdiepingen te zijn. Op de tweede verdieping kon je de duurste sarheeh’s vinden die op konden lopen tot het bedrag wat je zelf maar wilde. De eerste verdieping was iets minder duur en op de begane grond vond je sarhees van 2 euro. Er was ook echt een verschil tussen de verdiepingen. Op de 2e verdieping was er airco, je moest je schoenen uitdoen en er werden hele clinics gegeven om de mooiste en beste soort stof uit te kiezen. Op de andere 2 verdiepingen was het een grote chaos en was het veeeel warmer omdat er maar een paar ventilators hingen. Gillian zei dat een sareeh kopen een heel proces is en dat we het allemaal maar over ons heen moesten laten komen. We gingen eerst met z’n alle naar de bovenste verdieping om lekker even rond te kijken en om af te koelen. Al snel kwam er een man naar ons toe die ons allerlei stofjes liet zien. We hadden ook nog de keuze of een halve of een hele sareeh wilden. Het verschil is dat een halve sareeh voor tieners is. Het is een lange rok met een bijpassend lang shirt. Een hele sareeh is een lang wikkeldoek met een onderrok. Omdat ik de hele sareeh meer traditioneel vond koos ik hiervoor, net zoals de andere meiden. Toen ik wist wat voor soort sareeh ik wilde, was stap 1 voltooid. Nu moest ik opzoek naar een mooie stof. Dit was echt heeeel moeilijk, want er was heel veel keuze. Na lang rondstruinen in de winkel hadden we na anderhalfuur allemaal een stof die we mooi vonden. Hierna moesten we nog een bijpassend onderrok vinden. Uiteindelijk heb ik het hele pakketje voor minder dan 10 euro gekocht.
Nadat we eindelijk allemaal geslaagd waren kwam de bus ons ophalen, wat best wel heel ideaal was. De bus bracht ons naar een Indisch restaurantje in de stad waar we lekker geluncht hebben met ‘Naan’, Indisch brood. Omdat we nog heel veel moesten kopen voor het weeshuis en het inmiddels als 14:30 was moesten we een beetje opschieten. Na de lunch bracht de bus ons naar een soort van v&d, maar dan anders. We werden begeleid naar de tweede verdieping waar het speelgoed lag. Van te voren hadden we al een soort van ‘begroting’ gemaakt, met hoeveel we voor iets wilden uitgeven. Natuulijk zijn wij alle 8 meiden met een eigen mening en een eigen wil. Hierdoor was het af en toe wel eens moeilijk om te beslissen of we iets wel of niet zouden kopen. Wat erg opviel was het winkelpersoneel. Er was meer personeel in de winkel dan klanten en ze liepen met z’n tienen achter ons aan. Als je ook maar ergens geïnteresseerd naar keek pakte ze het gelijk en lieten ze het je zien. Ook alles wat we wilden kopen, wilden zij perse dragen ook al zei je dat dat niet hoefde. Er was zelfs een verkoopster die foto’s van ons maakte.
Omdat we al aan de late kant waren moesten we erg opschieten. Hierdoor hebben we niet optimaal kunnen shoppen. Maar uiteindelijk hebben we voor minder dan 100 euro heel veel speelgoed gekocht. Helaas konden we geen fotolijstjes vinden voor de foto’s die we hadden gemaakt van de kinderen in het Tribal weeshuis. Hiervoor en voor dekens gaan we nog een keer naar kodai. Nadat alles ingeladen was in de bus (door der verkopers!) was het weer tijd om terug te gaan naar KIS.
Na een hele lange rit kwamen we om 19:00 aan op school. Gelukkig hadden ze eten bewaard voor ons. Na even lekker en snel gegeten te hebben, gingen we nog even met z’n alle langs bij Kim die inmiddels in de dish lag. Gelukkig ging het al een stuk beter met haar, maar moest toch nog een nachtje in het ziekenhuis slapen. We lieten haar de sareeh zien die we voor haar hadden gekocht, een donkerblauwe. Hierna was het tijd om naar de dorm te gaan, omdat we eigenlijk al veel te laat waren. Gelukkig konden we nog naar binnen via onze dormmoeder’s appartement. We zeiden dat we sareehs hadden gekocht en al snel kwam onze dormmoeder om een lesje sareehknopen te geven. Hierna namen we een heerlijke douche en gingen we slapen omdat we allebei erg moe waren en omdat er morgen weer een vermoeiende maar leuke dag op de planning staat. We gaan namelijk naar een weeshuis down hill, blijven daar een nachtje slapen en gaan allerlei klusjes doen. Ik heb er dus heel veel zin in!

Liefs, Marjolein