Dag 21 t/m 29: Rondreis

Het heeft een tijdje geduurd, maar hier is die dan, mijn laatste reisverslag over deze reis. Ik wens jullie allemaal veel plezier met het lezen van mijn 10 pagina tellende verslag (wel helemaal uitlezen he!) :P

Dag 21: Het afscheid en de rat…
Vandaag was het zover. Vandaag was het de dag dat we dan echt afscheid moesten nemen van alle lieve Indiërs. Aan de ene kant vond ik dit best wel een heel klein mini beetje leuk, omdat dan de rondreis zou beginnen, waar ik zo’n zin in had. Aan de andere kant vond wilde ik helemaal geen afscheid nemen, omdat deze 3 weken en de 3 weken in Nederland super leuk waren met elkaar.
In Nederland vond ik het helemaal niet zo erg om afscheid te nemen van Sreedharan en de rest, omdat ik ze dan toch wel weer zou zien. Maar nu wist ik dat het de allerlaatste keer zou zijn. Stiekem ga ik Sreedharan toch wel een beetje missen. Deze 3 weken was hij namelijk zo lief. Hij was de enige die ons echt help en vaak bij ons was. Hij naam ons mee op sleeptouw door het stadje en hielp ons met de fotolijstjes, het kopen van de dekens en ga zo maar door.
Vanochtend om 10 uur was het dan zover. Nadat ik nog even snel met iedereen op de foto ben geweest moesten we echt afscheid nemen. Ik gaf Sreedharan toen ook nog mijn meegebrachte Nederlandse cadeautjes en van hem kreeg ik een doosje met een armband erin. Daarnaast kreeg ik ook de sleutel van de fiets in Nederland die hij per ongeluk had meegenomen.
Nadat we eigenlijk al veel te veel waren uitgelopen met het afscheid nemen, moesten we dan echt gaan. Er stond een klein wit busje voor ons klaar waar we de komende week mee zullen gaan rondtrekken. De koffers konden niet allemaal in de bus en dus moesten er een paar op het dak. En jawel, natuurlijk was ik de pineut.
Het busje was best wel klein en we moesten dus nog goed proppen om iedereen er in de krijgen. Toen iedereen er eindelijk in zat was het tijd om voor de laatste keer het ritje naar beneden de berg te maken. Zoals ik eerder heb geschreven vond ik dit altijd best leuk. Dit keer werd ik helaas een beetje misselijk. Dit komt denk ik door de leerlucht van de stoelen. Nadat we na een paar uur eventjes gestopt waren ging het gelukkig beter en voelde ik me eenmaal op het vlakke land weer kiplekker.
De buschauffeur had geregeld dat we om 2 uur ergens in een restaurantje in een stad konden lunchen. We aten naan, Indisch brood.
Rond 4 uur ’s middags kwamen we aan In Kerela. Dit is een provincie in India, net zoals Tamil Nadu een provincie is. We kwamen aan bij een luxe uitziend hotel waar we 3 nachten zullen gaan overnachten. Als je in hotel bent voelt het helemaal niet alsof je in India bent, omdat alles zo mooi en luxe is. We hebben wifi, een mooie kamer en lekker douche.
Nadat we eventjes geinternet hadden, was het tijd om met z’n 8ten het plaatsje te verkennen. Je kunt goed zien dat het hier erg toeristisch is, omdat je veel blanke mensen op straat ziet. Overal waar je langs komt vragen mensen of je in hun winkel wilt komen, waar ze bijna overal hetzelfde aanbieden. Dit zijn harembroeken, sjaals en kleine olifantjes.
Om 19:30 hadden we met de hele groep afgesproken om ergens te gaan eten. We kwamen terecht bij een restaurantje waar ik soep en weer naan at. Toen ik net met mijn soep wilde beginnen, schoot er opeens een super grote harige rat langs. Ieee, het was echt super eng! Gelukkig heb ik daarna nog wel lekker gegeten
Morgenochtend mogen we heerlijk uitslapen omdat we pas om 9 uur gaan ontbijten . om 10 uur komt er dan een man lans die ons allerlei dingen gaat laten zien wat we hier allemaal in de omgeving kunnen doen.


Dag 22: Elephant riding
Woow, wat een onvergetelijke dag was dit! Voordat ik opstond wist ik nog helemaal niet wat me te wachten stond. Het enige wat ik wist, was dat er een man zou langs komen om 10 uur die ons zou gaan vertellen over de dingen die hier in de buurt te doen zijn.
Dit klopte inderdaad, want tijdens het ontbijt kwam er een man langs. Hij vertelde dat er allemaal arrangementen en programma’s worden aangeboden. Zo kon je bijvoorbeeld hiken, meedoen met een jeepsafari en olifant rijden. Toen de meneer dit laatste programma uitspraak kwam er bij iedereen een glimlach rond de mond. Want jaa, wat wilde we allemaal graag olifant rijden! Gelukkig paste dit allemaal in het budget en gingen we na het ontbijt naar de olifantensafari. We gingen er met ons eigen busje heen waar we vervolgens in 3 groepjes van 3 en 1 groepje van 2 op een olifant gingen zitten.
Ik zat samen met Hedwig en Imke op een hele grote olifant. Het was zooo raar. Normaal zie je die dieren alleen in het circus (waar ik nooit heen ga, dus eigenlijk alleen op plaatjes). We zaten wel meer als 2 meter van de grond af op een soort van kussen met handvaten. Er liepen 2 mannen met ons mee. Eentje die de olifant in bedwang hielt (ook al was dat dier zo tam als wat) en eentje die foto’s maakte. We mochten namelijk aan het begin van de rit onze fototoestellen aan deze man geven, die dus de foto’s zou maken. Het ritje duurde een half uur maar het leken wel 5 minuten. We reden door een soort van reservaat met palmbomen, peperbomen, koffieboonbomen en ga zo maar door. De man met de fotocamera’s kwam op de gekste momenten tevoorschijn uit de bosjes en maakte foto’s. Gelukkig is het resultaat wel heel leuk geworden
Na het rijden gingen we een olifant wassen in een soort van rond olifantenzwembad. De olifant lag al op haar zij klaar op gewassen te worden. We moesten allemaal onze schoenen uit doen en in het badje komen. We kregen een halve kokosnoot in onze handen gedrukt en mochten daarmee over de dikke huid van de olifant wrijven. Vervolgens mochten we allemaal op de nek van de olifant gaan zitten (die nog steeds plat op de grond lag) om de oren te wassen. Ondertussen waren er ook mannen bezig met het vijlen van de teennagels. Toen dit allemaal gebeurd was, was het tijd voor het leukste deel. De olifant gingen met z’n voorpoten rechtop staan zodat ie schuin stond. Om de beurt konden we dan via z’n achterpoten omhoog klimmen naar de nek. Hier werd je verrast door de olifant, want hij zoog namelijk water op die hij elke moment op je los kon laten. Je werd helemaal nat, en dit gebeurde dan zo’n 4 keer. Ik vond het echt super leuk en had later helemaal geen spijt van de keuze van mijn natte kleding.
Nadat we onze even opgefrist hadden, nam de gids ons mee naar het bamboocafé waar we gingen lunchen. Het lag in een heel erg afgelegen zijstaartje, waar je een oud krot zou verwachten. Het tegenovergestelde kregen we gelukkig te zien. Wat me opviel was dat er bijna geen locale bevolking zat te eten. Het leek even alsof je in een Indisch restaurant ergens in europa zat te eten, omdat je bijna alleen maar blanke mensen zag, uit Engeland, Frankrijk, Amerika en natuurlijk Nederland! Hedwig en ik hadden besloten dat we deze week vegetarisch zouden zijn, omdat het veiliger is en omdat ze hier heerlijk vegetarisch kunnen koken. Daarom namen we overheerlijke groente macaroni en zeker geen rijst.
Na de lunch konden we er wel weer even tegenaan en gingen we met z’n alle inclusief gids naar de theeplantage. Deze streek staat bekend om de thee en daarom zie je dan ook overal theestruiken. Helaas regende het een beetje, dus konden we hier niet echt rondlopen. Daarom kregen we een presentatie in een zaaltje van een meneer, die er zo nu en dan wat Nederlandse woordjes tussengooide. Vervolgens gingen we naar de theefabriek, waar we het gele proces met eigen ogen konden bewonderen. Ik vond het allemaal best interessant om te zien. Helaas was er geen thee te koop, maar konden we de enorm sterke thee wel proeven!
Na ons bezoek aan de theeplantage ging ons dagtourtje veder naar de ‘Spice Garden’. Je raad het natuurlijk al, hier waren een heleboel plantjes en bomen te bewonderen waar een soort kruid aangroeide. Doordat het nog steeds regende en steeds harder begon te regenen was het minder leuk, dan dat het zou zijn als het droog was. Des al niet te min drukte dat de stemming niet en was het nog best wel leuk. In de Spice Garden verkochten ze wel allerlei kruiden. Hier heb ik echte Indische koffiebonen gekocht. Eens zien of mijn ouders dat lusten…
Alsof we nog niet genoeg gedaan hadden die dag, gingen we nadat we onszelf eventjes hadden opgefrist in het hotel, op weg naar een Typisch kerelaase barbecue. Hier kregen we kookles van een meneer. We leerde allerlei Indisch eten maken, en ook al vind ik dit niet altijd even lekker, het was wel heel leuk om te doen! Na een lange tijd bakken, braden en zitten op een stoel was het rond half tien tijd om van het eten te smullen!



Dag 23: Bloedzuigers!
Vanochtend begon de dag al vroeg. We moesten namelijk om 05:30 beneden klaar staan waar we vervolgens per jeep naar een dierenreservaat zouden gaan. Zoals je misschien al kunt voorspellen hadden Renée en ik de wekker niet af horen gaan, waardoor John om half zes bij ons aan de deur stond te kloppen. Zo snel als we konden hebben we ons toen aangekleed en stonden we vijf minuten later beneden.
Voor het hotel stonden twee jeeps op ons te wachten. Samen met Esmé zat ik helemaal achterin op een bankje met een zeil ervoor. Toen we wegreden vanuit het hotel was het nog pikken donker, maar als snel werd het lichter. We reden met volle gang naar het dierenreservaat . Eenmaal daar aangekomen moesten we ingeschreven worden in een boek, wat natuurlijk allemaal typisch Indisch lang duurde. Hierna reden we veder het reservaat in. Al snel zagen we olifanten, apen, bizons, hele grote eekhoren en ga zo maar door. Ook maakte we kennis met mijn lievelingsdiertjes… Bloedzuigers, bah wat zijn die beestjes vies zeg! Er bleek zo’n beest bij Esmé naar binnengekropen te zijn. Ze voelde iets kriebelen en dat was dus een bloedzuiger. Ik schrok me echt dood. Het is een donkerrood, langwerpig diertje die aan je vast zuigt en bloed drinkt. De gids vertelde dat ze helemaal niet gevaarlijk zijn en ze zelfs wel eens worden gebruikt bij bepaalde behandelingen, maar toch vond ik ze absoluut niet prettig..
Toen we al een tijdje aan het rijden waren en vaak stopte om mooie foto’s te maken van de dieren en het uitzicht, kwamen we bij een restaurantje waar we zouden gaan ontbijten, dat hadden we namelijk nog niet gedaan. Heerlijke rijst en curry, maar gelukkig was er voor de westerlingen ook gewoon toast. Na het ontbijt maakten we kennis met onze gids, waarmee we 2 uurtjes zouden gaan hikken door het reservaat. Hij had een plastictas met zich mee waar doekjes inzaten die je op je armen, benen en schoenen moest smeren. Dit was om te zorgen dat er geen bloedzuigers op je zouden kruipen. Helaas merkte ik al snel dat het voor geen meter hielp en zag ik elke keer zo’n vies ding op m’n schoenen kruipen. Gelukkig had ik wel mijn held Hedwig in de buurt die me telkens weer bevrijdde! Nadat we een uurtje hadden gelopen waarbij ik elke seconde panisch naar de grond gekeken had, stonden we uiteindelijk op de top van de berg. En ik moet zeggen, dit as wel heel erg mooi.
Na de hike was het tijd om te lunchen met natuurlijk… RIJST! Voordat we begonnen met eten heb ik mezelf eerst grondig onderzocht op bloedzuigers en gelukkig had ik ze niet. Helaas bleken kim en Hedwig wel een verstekeling gevonden te hebben..
Nadat we het eten net op hadden, begon het ineens keihard te regenen. Gelukkig had ik mijn mooie blauwe eftelingponcho meegenomen, dus die kon ik mooi aan. We zouden namelijk gaan raften. Toen ik dit hoorde was ik superblij, want wat ik van raften wist, was dat je dan in een bootje zou gaan en zou varen over een hele sterke stroming. Helaas bleek dit een beetje tegen te vallen, omdat het gewoon een roeibootje was (maar dan wel tussen de bergen ). We moesten allemaal een zwemvest aan en er werd geroeid door een Indische meneer. Uiteindelijk vond ik het nog best leuk om te varen tussen de bergen en al helemaal toen we ergens ingingen waar een hele grote waterval bleek te zijn. We legde daar het bootje aan en gingen met z’n alle eventjes een kijkje nemen. We moesten eerst alleen even de stroming met wat overwinnen. Met droge schoenen aan de overkant komen was onmogelijk en hierdoor waren mijn schoenen en sokken dus zeiknat. Dit vond ik het echter wel waard, want wauw, wat een gave waterval! Na wat leuke foto’s genomen te hebben was het alweer tijd om terug te varen naar de plek waar we opgestapt waren. Vervolgens kregen we nog een rondleiding in een kamertje met allerlei dierenbotten. Om ongeveer 4 uur was het tijd om weer terug te gaan naar het hotel per jeep.
Eenmaal terug heb ik mezelf nogmaals onderzocht op bloedzuigers en bleek erg gelukkig weer geen te hebben. Hierna ging ik eventjes met Hedwig en Imke het dorpje in om wat souvenirs en eten te scoren. Om half 8 hadden we weer met z’n alle beneden bij het hotel afgesproken om ergens te gaan eten. We besloten om weer bij het bamboocafé te eten (vervoerd door tuktuk) omdat dat ons de vorige keer zo goed bevallen was.


Dag 24: Busrit
Vandaag was niet een hele erge spectaculaire dag. Na het ontbijt stapten we om tien uur in het volgeladen busje, om onze rondreis te vervolgen. We zouden naar Cotchi gaan, een grote stad, dat ongeveer 5 uurtjes rijden was vanaf Tikidy (Ik schrijf het vast niet goed).
Omdat we af en toe gestopt hadden en doordat het druk was in de steden kwamen we rond 17:00 uur bij het hotel aan. En wat voor’n hotel! Het was in businesshotel en dat merkte je aan alle kanten. Groot, luxe en netjes. Er was zelfs een zwembad, maar helaas was die wegens schoonmaak niet in gebruik en dus leeg. Ik sliep samen met Fransje en Annette op de kamer. We hadden niet echt fantastisch uitzicht, maar de kamer was wel heel mooi!
Aan de andere kant van het hotel keek je uit op een haven. Je mocht hiervan absoluut geen foto’s maken, waarschijnlijk omdat er marineschepen aan de haven lagen. Helaas, per ongeluk heb ik dit wel gedaan..
Nadat we ons even opgefrist hadden gingen we rond 19:00 op zoek naar een leuk restaurantje om te eten. Cotchi is best een grote stad, maar toch konden we niet echt een leuk restaurantje vinden. Hierom besloten we maar een zijstraatje in te slaan. Na een paar minuten kwamen we langs een restaurant wat ons wel oké leek. Helaas zaten er binnen helemaal geen mensen, maar gingen we er toch maar eten. Het personeel leek dolblij met ons te zijn en stonden er al gauw 4 man om ons heen. Waarschijnlijk komt er namelijk nooit iemand eten. Dit was ook wel te maken, omdat er een hoop fout is gegaan met het eten.
Op de terugweg naar het hotel kwamen we langs de ‘Caffe coffee day’ waar we nog even lekker iets gedronken hebben. Omdat een jongen die naast ons was jarig was, trakteerde hij ons ook nog op die hele lekkere taart, waar ik zo’n zin in had! Nadat we nog een tijdje lekker gekletst en gelachen hebben was het tijd om naar huis te gaan. Dit was niet zo’n hele leuke ervaring omdat het een soort van survivallen op je slippers was. De weg was ongelijk, er zaten overal gaten in de stoep en er volgen allerlei vieze beestjes voor je langs waaronder kakkerlakken.. Ieeee




Dag 25 en 26: En we hebben een woonboot!
Vanochtend moesten we ons lekker zachte bedje helaas al vroeg verlaten omdat we naar de backwaters zouden gaan in het plaatje Alleppey. Het was maar zo’n 60 kilometers rijden vanaf Cotchi, maar omdat de wegen in India nogal slecht zijn en de buschauffeur de weg niet heel goed wist, was het 2 uur rijden. We moesten om 10 uur inchecken op de boot en gingen dus om 8 uur weg. Uiteindelijk was het helemaal niet nodig geweest om zo vroeg te vertrekken, aangezien ze om 11 uur nog bezig waren om de boot schoon te maken. Uiteindelijk rond 12 uur konden we dan eindelijk gaan. Toen we dachten dat we er klaar voor waren, zei de buschauffeur alleen nog eventjes dat we geen koffers mee aan boord mochten nemen. Alleen maar een klein tasje voor 1 nachtje slapen. Fijn dus, mochten we midden op straat in de vele zon onze koffer open maken en kleding uitzoeken. Uiteindelijk is het allemaal gelukt en gingen we per tuktuk naar de boot.
Wauw! Wat een boot zeg! Het was super groot en heel erg luxe. Ik had echt iets totaal anders verwacht, maar het veel reuze mee. Aan het begin van de boot was er een soort van veranda met een tafel, stoelen, lounge stoelen en heerlijke kussen om op te liggen. We werden verwelkomt met het wel bekende Mangodrankje wat we wel eens eerder deze reis gekregen hadden. Nadat we even tot rust gekomen waren was het tijd om de rest van de boot te ontdekken. Er waren allemaal kamers met eigen badkamer en helemaal op het einde was er een keuken waar voor ons werd gekookt.
Nadat we heerlijk aan het varen waren op de backwaters waar we heel veel palmbomen, mensen die aan het wassen waren in het water en rijstvelden zagen werd er rond 2 uur het middageten geserveerd. We stopten eventjes ergens aan de zijkant en gingen na een uurtje weer door. Alles ging echt heerlijk relaxed, waar we toch wel eventjes aan toe waren na alle drukke steden.
Voordat het alweer tijd was voor het avondeten legden we eerst aan bij een plekje waar we wat eten en drinken konden kopen en voor de liefhebbers (ik niet dus) garnalen, krab en andere levende vissen. Als je dat zou kopen zouden de koks aan boord het voor je bereiden en dat zagen sommige meiden dus wel zitten…
Nadat we lekker hebben gegeten h en een gezellige avond hebben gehad op de boot met z’n alle was het al redelijk vroeg tijd om te slapen omdat de bemanning last van ons had. Ik sliep samen met Esmé en Kim op de kamer en omdat het een 2 persoonskamer was, mocht ik op een matrasje op de grond slapen (omdat ik dat nog niet had gedaan). Dit was mijn kans om eindelijk eens gebruik te maken van m’n muskietennet die ik helemaal vanuit Nederland had meegesleept. Het was nog een hele klus om dat ding op te hangen, maar het had resultaat! De volgende ochtend kon namelijk geen nieuwe muggenbult ontdekken!
Rond 8 uur in de ochtend vaarden we alweer verder omdat we om 9 uur bij de haven moesten zijn. We moesten namelijk alweer vroeg in de bus zitten omdat er vandaag een lange saaie busrit op de planning stond. We zouden naar Mysore gaan. Een grote stad dat ongeveer 10 uur rijden was vanaf de Backwaters. 10 uur was de planning, maar zoals je al kunt raden werd het al wat langer en zaten we uiteindelijk 12 uur in het krappe warme busje. Vandaar dat ik deze dag maar in 1 blog stop, omdat er niet veel spectaculairs gebeurd is die dag. Op het wcbezoek na dan. We moesten namelijk rond 21:30 heeeel erg nodig naar het toilet en stopten bij een klein dorpje. Omdat het independenceday was waren er heel veel mensen (mannen) op straat waardoor we niet zo goed konden zien waar de wc zich nou bevond. John en Maureen gingen eerst eventjes een kijkje nemen en naar het toilet. Toen ze terug kwamen zeiden ze dat het toilet 2 roepie kostte. Toen wij daar dus met bijna alle meiden heen gingen bleek het toilet opeens 5 roepie per persoon kostte. We hadden maar 10 roepie meegenomen en liepen dus mooi door. De wcman werd helemaal boos op ons maar gelukkig kwam John er al snel aan en wij rende snel naar de wc. Eenmaal in het damestoilet aangekomen kon je het bij lange na geen toilet noemen. Wat een smerig hok was dat zeg, bah, ik zal je de details besparen..
Rond 11 was het dan eindelijk het moment dat ik op m’n bed kon ploffen in het hotel in Mysore, want poeh, wat was ik moe! Omdat we echter nog geen avondeten hadden gegeten mochten we roomservice bestellen en hier maakte we dan ook grondig gebruik van! Heerlijke frietjes, kipnuggets en garlictoast. Jammie!


Dag 27: 80 kilo goud en verkopers in de bus
Wat een leuke dag was vandaag weer! Het begon al goed, want we mochten heerlijk uitslapen. Ofja, uitslapen voor ons doen dan. Half tien zaten we aan het ontbijt waar we werden bediend door wel 4 verschillende obers. Na het ontbijt hadden we nog eventjes tijd voor ons zelf en om 11 uur zaten we in de bus richting het Paleis van Mysore. Ik wist niet goed wat ik ervan kon verwachten aangezien het geen wat ik van India heb gezien niet al te rijk was. Eenmaal bij het paleis aangekomen zag ik weer een heel ander stukje India. Luxe, uitgebreid en rijk. Het paleis was enorm, met een grote tuin erom heen. Overal stonden prachtig versierde tempels en met het zonnetje in de lucht leek het er allemaal nog mooier uit te zien. Eenmaal binnen de poorten van het paleis waar we zeer opgelucht waren omdat we van de verkopers ontsnapt waren, kregen we een rondleiding van een meneer. Hij vertelde eerst van algemene dingen buiten het paleis. Daarna moesten we onze camera’s inleveren omdat we binnen geen foto’s mochten maken. Vervolgens moesten we naar een ander inleverpunt waar we onze schoenen uit moesten doen omdat je met blote voeten het paleis in moest. Eenmaal binnen vond ik het toch wel jammer dat je geen foto’s mocht maken, want wauw, wat zag het er mooi uit! We zagen allerlei grote zalen met veel schilderijen, spiegels, olifantenkoppen en een olifantenbak gemaakt van 80 kilo goud. De gids vertelde ons dat dit paleis helemaal niet duur was om te bouwen. Van het geld waar ze een paleis van hebben gemaakt, kunnen wij hier in Nederland slechts een simpel huisje kopen..
Nadat we het wel gezien hadden in het paleis was het tijd om Kameel/olifant te rijden. Want ja, dat konden we hier ook doen! Aangezien we al olifant gereden hadden (wat zijn we toch verwend eigenlijk) gingen we kameel rijden. Voor slechts twintig roepie (minder als 30 cent) mochten we 5 minuutjes op een kameel zitten en liepen we een rondje. Een kameel zat toch wel iets minder comfortabel als de olifant waar we eerder op gereden hadden. Ik zat samen met Renée op de kameel en ik zat om de voorste ingezakte bult. Het was toch wel weer een hele leuke ervaring om op een kameel te zitten, ook al duurde het dan maar een paar minuutjes. Helaas begon het hierna heel erg hard te regenen en nadat we een tijdje gescholen hadden onder een afdakje bedachten we om naar een shoppingmall te gaan. Toen het gelukkig weer droog was en we terug liepen naar de bus kwamen er net zoals de heenweg allerlei verkopers op ons af die hun spullen aan ons probeerde te verkopen. Toen we uiteindelijk in de bus zaten, staken de verkopers zelfs hun hoofd door de ramen en deuren om alsnog iets te verkopen. Dit vond ik toch wel een aparte ervaring, want dit zou je niet in Nederland zien.
Gelukkig startte de buschauffeur snel de motor om richting de shoppingmall te gaan. Helaas wist hij niet waar deze zat en moest hij het vaak aan mensen op straat vragen. Na een tijdje rond gereden te hebben kwam hij met de conclusie dat hij er niet met de bus kon komen en dat we maar moesten gaan lopen of met de tuktuk moesten gaan. We besloten maar om te gaan lopen, maar helaas bleken we de verkeerde kant op te lopen doordat een tuktuk meneer ons de verkeerde weg gewezen had. Uiteindelijk na een tijdje door de stad gelopen te hebben kwam de plek van bestemming in zicht. Toen we naar binnen wilde moesten we eerst door beveiligspoortjes, omdat alles heel goed beveiligd is. Toen we eenmaal binnen waren leek het helemaal niet meer op India. Alles was zo netjes, groot en luxe. Voordat we zouden gaan winkelen besloten we eerst om even te lunchen, aangezien we allemaal wel honger hadden. Daarna ging iedereen hun eigenweg en hadden we 17:30 afgesproken bij de CCD. Wij bleven als meidengroep bij elkaar en gingen lekker op een rustig tempo de winkeltjes af. We zagen heel veel leuke winkeltjes en souvenirtjes. Het enige wat we nog miste en wat wel typisch Indisch is, is een Hennatattoo. En jawel, 10 minuutjes later kwamen we per toeval een kraampje tegen waar 2 mannen zaten die Hennatattoo’s zetten. Voor maar liefs 100 roepie lieten we dus allemaal een tattoo zetten.
Uiteindelijk bleven we niet tot 17:30 in de shoppingmal maar tot een uurtje of 20:30. Dit vonden we allemaal helemaal niet erg, want we hebben ons erg vermaakt. Hierna was het alweer tijd om avond te gaan eten en daarom brachten 3 tuktuk’s ons naar het Gingerhotel, waar we heerlijk gegeten hebben!


Dag 28: Ruzie met de Tuk Tuk driver in Bangalore
Neeeee, dat was alweer ons laatste echte dagje in India. Daarom maakte we hier maar goed gebruik van en vertrokken we in de ochtend al naar onze laatste bestemming, Bangalore, een hele grote stad. Na een redelijk lange busrit kwamen we aan in deze grote stad. We reden midden door de stad heen en dit gaf ons dus een goede indruk. Wat een chaos is het er. Overal lopen mensen, rijden auto’s en worden er dingen langs te weg verkocht. Omdat de buschauffeur vaak de weg moest vragen stopte we vaak en gaf dit mij de gelegenheid om mooie foto’s van de indrukken te maken.
Om ongeveer 3 uur kwamen we aan bij het hotel en zoals we nu al eerdere keer hebben gehad, was ook dit weer een prachtig hotel. Omdat we allemaal graag nog Bangalore in wilden om de laatste souvenirtjes te kopen, besloten we om 16:30 te gaan winkelen. Helaas konden we niet vinden wat we hebben wilden. Het leek wel of het enige wat deze stad verkocht was, mobiele telefoons. Overal waar je kwam, in elke straat zaten er super veel telefoonwinkels en helaas geen souvenirwinkels. We besloten dus maar om de tuk tuk te pakken en naar een shoppingmal te gaan, omdat we gister wel veel souvenirtjes hadden gezien in de shoppigmal van Mysore.
Toen we aankwamen bleek er een show aan de gang te zijn. Er waren allerlei wedstrijdjes om met een formule 1 auto op de foto te gaan. Toen we even gingen kijken riep de presentatrice net om dat ze een groep nodig had voor de volgende wedstrijd. Natuurlijk stak John gelijk zijn vinger op en wees naar ons. Daar stonden we dus een minuutje later met de hele groep, inclusief John, Maureen, Lena en twee onbekende mensen hand in hand in een kring. Het was de bedoeling om zo snel mogelijk de hoepel om je heen te laten gaan, zonder je handen los te laten. Helaas was ik al snel af en uiteindelijk stonden Lena en Maureen in de finale. Lena won, en mocht met de auto op foto en later mochten wij er als groep voorzitten. Ik vond het wel grappig, omdat intussen op alle verdiepingen de balustrade volhing met allerlei mensen die ons aan het fotograferen en filmen waren.
Hierna was het tijd om te gaan eten. We hadden allemaal wel zin in de McDonald’s. Omdat die er helaas niet was, werd het maar de KFC, en gooide ik mijn vegetarische voornemen maar eventjes aan de kant. Mmmmmm, het was heerlijk om lekker geen rijst te eten. Toen we propje vol zaten gingen we maar eens alle winkeltjes afstruinen en dit heeft uiteindelijk geleid tot mooie souvenirtjes. Goed geslaagd verlieten we de Shoppingmal. We besloten om maar weer met de Tuk tuk naar het hotel te gaan, aangezien het nog best ver was. Toen John alleen al naar buiten kwam en 1 keer het woord tuk tuk zei, stonden er al zo’n 15 mannen rond hem en boden hem allemaal een tuk tuk aan. Wat wel opmerkelijk was, was dat ze niet eens wisten welk hotel we nou eigenlijk bedoelde, en ze boden de tuktuk veel duurder aan dan op de heenweg. Uiteindelijk waren John en de mannen tot een compromis gekomen dat 3 tuk tuk (volgens mij) 400 roepie kostte. Ik zat samen met Kim, Hedwig en Esmé in een tuktuk, bij een man die volgens mij nog nooit blanke meiden had gezien, want dat vond namelijk best bijzonder. Hij reed echt al een gek door het verkeer en slingerde enorm. Uiteindelijk zijn we wel heelhuids bij het hotel aangekomen en hebben we zelfs tuktukrijles gehad! We mochten namelijk allemaal heel eventjes achter het stuur kruipen.
Eenmaal bij het hotel aangekomen was er nog een hoop gedoe. De tuktuk mannen beweerden namelijk dat ze hadden afgesproken dat het 300 roepie per tuk tuk was. Dit was helemaal niet waar en zoveel geld had John helemaal niet meer. Uiteindelijk gaf John hun 400 roepie en dat namen ze niet aan. Toen legde jOhn het geld maar op de trap en liepen we het hotel in naar boven. Ik kon nog net in een glimp zien dat onze tuk tuk driver het geld toch op pakte. Toen wij allemaal veilig in onze kamer waren aangekomen ging John toch nog even naar beneden om te kijken of alles goed was, maar de mannen stonden er nog steeds. Uiteindelijk heeft john ze nog wat dollars geven en toen vonden ze het eindelijk goed.


Dag 29: Ik wil nog niet naar huis!
Vandaag was het dan echt de laatste ochtend, dat we wakker werden in het mooie India. Dit was al redelijk vroeg, aangezien om 6 uur de wekker ging. Het was een korte nacht geweest, omdat we de avond ervoor nog een pyjama party hadden met (bijna) alle meiden, omdat het onze laatste avond was. Enigszins moe trok ik dus snel m’n kleding aan, propte de laatste dingen in de koffer en een paar minuutjes later was ik dan echt klaar voor vertrek. Het enige wat nog moest gebeuren was ontbijten en aangezien we dit pas om 7 uur konden doen, moesten we eventjes wachten.
Na het ontbijt was er nog wat gedoe over het feit dat we 4 waterflessen moesten betalen die we bij het ontbijt gedronken zouden hebben, terwijl het er maar 2 waren. Deze flessen waren tevens ook nog eens veel duurder dan als je ze bij het winkeltje om de hoek zou kopen en aangezien we geen geld meer handden en op moesten schieten omdat we ons vliegtuig moesten halen, zijn we zonder pardon weg gereden…
Het was nog zo’n ongeveer 2 uurtjes rijden naar het vliegveld vanaf het hotel. Onderweg konden we nog even heerlijk genieten van het dagelijks leven van India. Mooie uitzichten, allerlei mensen die rustig aan wakker worden en het chaotische verkeer. Wat is India toch een geweldig land.
Wat me toch wel opviel, was dat hoe dichter we bij het vliegveld kwamen, hoe mooier de wegen eruit kwamen te zien. Aan het eind leek het wel alsof we op de snelweg richting Disney Land Paris reden, met al die mooie bloemen langs de weg. Dit vond ik nogal apart en ik heb echt geen idee waarom dit zo is.
Eenmaal op het vliegveld aangekomen namen we afscheid van de buschauffeur, die ons de hele week veilig overal naar toe gebracht heeft. Na een laatste groepsfoto gingen we het vliegveld binnen en begon de chaos van het inchecken en veiligheidscontroles. Het inchecken ging allemaal echt super sloom. Dit kwam met name door het feit dat we net zoals de heenreis weer allerlei papieren moesten invullen, alleen dit keer omdat we India uitgingen. Nadat we dan eindelijk allemaal ingecheckt waren, besloten we om nog voor de laatste keer iets te drinken bij de CCD, het cafeetje waar we deze reis wel een stuk of 10 keer gezeten hebben. Helaas moesten we, toen nog niet iedereen zijn drankje op had, snel gaan om door de douane te gaan, aangezien die binnen 10 minuten zouden sluiten. We moesten onze tassen door zo’n scan laten en gaan en zelf moesten we naar een speciaal kamertje voor vrouwen waar we werden gefouilleerd door een hele chagrijnige ongeïnteresseerde vrouw.
Hierna moesten we allemaal snel naar de gate, omdat het vliegtuig elk moment kon vertrekken en wij de enige waren die nog niet binnen zaten. Eenmaal bij de gate moest weer onze tas gecheckt worden en werden we weer gefouilleerd. Zoals je dus wel kunt merken, wordt er veel strenger gecontroleerd in India als in Nederland…
Gelukkig zaten we uiteindelijk op tijd in het vliegtuig en was dat het moment dat we dan echt India verlieten… De 3.5 uur durende vlucht naar Dubai verliep helmaal prima. Na een korte stop in Dubai, duurde de volgende vlucht naar Dusseldorf, ietsjes langer, namelijk 6.5 uur. Uiteindelijk landden we een half uur vroeger en waren we rond 19:30 op Duitse grond…

Natuurlijk vond ik het weer heel leuk om mijn ouders, broer en zus weer te zien, maar ik moet toch wel bekennen dat ik India al weer gelijk miste. Wat een super, onvergetelijke, fantastische tijd heb ik in India gehad. Ik heb er geen seconde spijt van gehad dat ik me heb ingeschreven, voor de toen nog onbekende reis. Voordat ik naar India ging, was ik toch nog best wel een klein beetje zenuwachtig. Ik had geen idee wat ik van deze reis kon verwachten, hoe India zou zijn en hoe erg de cultuurshock zou zijn. Ook ben ik nog nooit zo lang van huis weg geweest, maar gelukkig pakte alles goed uit! Ik heb heel veel nieuwe ervaringen opgedaan, nieuwe mensen leren kennen en natuurlijk veel aan mijn Engelse vaardigheden kunnen werken.
Ik heb echt een super tijd gehad in India en wil ook zeker nog een keer terug, ik kan het dus ook echt aanraden om mee te gaan met deze reis, een onvergetelijke reis.

Liefs,
Marjolein

P.S. Dankjewel iedereen voor het lezen van mijn blog!


P.P.S Dankjewel voor de reacties!


P.P.P.S Alle foto’s van mijn reis kun je vinden op mijn Facebook:

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.401337616582461.100513.100001186785106&type=3