Dag 16: It seemed almost like december the 5th...
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
06 Augustus 2012 | India, Kodaikānāl
Vanochtend stonden we natuurlijk weer stipt op tijd (uhum) om de afgesproken plaats om met z’n alle te ontbijten. We hadden pas om 11 uur met de Soex meneer afgesproken, dus hadden we allemaal nog eventjes tijd voor onszelf.
Nadat ik even heerlijk had gedoucht gingen we om 11 naar de kerk waar we hadden afgesproken. Onze dorm stond helemaal vol gebouwd met dekens en speelgoed en vandaag was de dag dat we het grootste deel van de spullen weg gingen geven. Een groot bordspel, basket, en een pak met dekens konden Fransje en ik met z’n 2 naar Flag green brengen. Vanuit daar gingen we naar de jeep en stopte we alles (ook de spullen uit de andere dorms) in de auto.
Vervolgens moesten we naar de ingang van de school samen met nog wat andere leerlingen. Hier stonden allerlei dozen. We moesten allemaal 1 doos pakken. In deze dozen zaten voedsel pakketjes voor het Mercy Home in Kodai. Voordat we door het dorpje heen liepen gaf de soex meneer nog een kleine uitleg. We moesten namelijk perse 2 aan 2 lopen met jongens voor en achter en de meisjes in het midden. We mochten de doos absoluut niet open maken in het dorp zelf omdat er dan een groep mensen op je af zou springen. Op zich toch wel een beetje gespannen liep ik naast Hedwig door het dorp. Het was markt, dus extra druk en dus ook extra veel mensen. Eenmaal midden in de markt vond ik het eigenlijk reuze mee vallen. Mensen keken je wel aan, maarja dat doen ze hier in India nou eenmaal altijd als je blank bent…
Nadat we een tijdje gelopen hadden kwamen we aan bij het Mercy home. Hier mochten we onze dozen openmaken en moesten we de voedselpakketjes geven aan mensen. Toch snapte ik niet helemaal wat de bedoeling nou was, want ik wist niet aan wie ik het nou wel of niet moest geven. Doordat we niet wisten wat we nou precies moesten doen kwamen een aantal leerlingen even later al weer terug met een lege doos. Ze hadden blijkbaar al aan alle patiënten in het Mercy Home de voedselpakketjes gegeven. De mensen die hun dozen nog niet leeg hadden moesten daarom naar de markt gaan en daar de voedselpakketjes uitdelen aan mensen die dit graag wilden. Toen we naar de markt liepen werden we gelijk overvallen door een lading mensen die eten wilden. Ik opende mijn doos en er vlogen al gelijk allemaal handen voor mijn neus voorbij. Iedereen wilden zo’n aluminiumdoosje waarin rijst en saus zat. Er werd bijna reuze gemaakt om wie de pakketjes als eerst kreeg en hoeveel. Sommige mensen verstopte hun eerder gekregen pakketje zelfs om vervolgens weer een nieuw te halen. Toen bijna alle dozen leeg waren behalve die van Esmé, stormde alle mensen natuurlijk op Esmé af. Er waren nog maar een paar voedselpakketjes en hierdoor rukte een vrouw zelfs het pakketje uit de hand van een andere vrouw waardoor de rijst verspreid op de grond lag…
Ik vond het echt heel apart om te zien en vroeg me af, of deze mensen het eten nou zo graag willen omdat ze zelf echt geen voedsel kunnen betalen, of omdat ze het gewoon wilde om wat geld te besparen. Toen ik dit vroeg aan de Soex meneer zei hij dat het was omdat het eten gratis is en niet omdat ze het echt niet kunnen betalen. Hierdoor vond ik het nog raarder dat mensen echt gingen duwen en trekken om voedselpakketjes te krijgen… Uiteindelijk hebben we 300 voedselpakketjes uitgedeeld in maar liefst 5 minuten!
Toen we terug waren op school was het tijd voor de lunch en daarna hadden we weer afgesproken met de Soex meneer bij zijn jeep. We gingen namelijk naar het christelijke weeshuis om de spullen die we gekocht hadden te geven. Met z’n 11en in de auto inclusief dekens, speelgoed en hele grote teddybeer zijn we gelukkig heelhuids aangekomen bij het weeshuis. Nadat we eventjes snel hallo tegen de kindjes hadden gezegd moesten we alle spullen naar binnen dragen. Vervolgens gingen alle kinderen op de grond zitten en wij daarachter. Het viel op dat de jongens en de meisjes helemaal apart zaten van elkaar en dat er een mannelijke ‘baas’ was. Dit is namelijk in de andere 2 weeshuizen waar wij zijn geweest niet zo.
Na een kort verhaaltje van deze meneer gingen we ‘hoofd, schouder, knie en teen’ zingen waarbij alle kinderen natuurlijk mee moesten doen. Daarna zongen zij een liedje in het Tamil voor ons. Ten slotte van het tijd om alles uit te delen. We gaven ieder kind een deken en legde vervolgens uit dat het speelgoed voor iedereen was.
Nadat we een groepsfoto hadden genomen met alle kindjes gingen we weer in de jeep op weg naar het Tribal weeshuis. Nee, vandaag zouden we nog geen spullen uitdelen, maar we moesten snel nog wat foto's van de kinderen nemen die nog niet op de foto stonden. Toen we aankwamen rijden waren de kinderen net klaar met de lunch en waren ze hun bordjes aan het afwassen. Natuurlijk werden we weer dolenthousiast ontvangen en gaf iedereen een 'High five'.
We hadden de foto's die we al eerder hadden afgedrukt bij het fotowinkeltje meegenomen, zodat we konden zien wie we nog niet op de foto hadden staan. Dit was op zich nog best lastig, omdat de jongetjes net naar de kapper waren geweest en omdat de meisjes door de weeks als ze naar school gaan altijd vlechtjes in hebben. Hierdoor konden we de kinderen niet gelijk herkennen, maar na enige moeite zijn we eruit gekomen.
Toen de foto's gemaakt waren, was het natuurlijk eigenlijk veel te snel om alweer te gaan, dus speelde we nog een speeltje kabadie. Ook hadden we al een grootbordspel meegnomen. Dit is een typisch Indisch spelletje waar de kinderen dol blij meewaren.
Toen we rond 3 uur weer terug waren op school gingen we nog eventjes het dopje in en daarna hebben we even een tijdje lekker niks gedaan op het grasveldje bij de school. Om 6 uur was het tijd om te eten. Normaal vind ik loempia's niet zo lekker, maar deze waren echt heeerlijk!
Liefs,
Marjolein
Nadat ik even heerlijk had gedoucht gingen we om 11 naar de kerk waar we hadden afgesproken. Onze dorm stond helemaal vol gebouwd met dekens en speelgoed en vandaag was de dag dat we het grootste deel van de spullen weg gingen geven. Een groot bordspel, basket, en een pak met dekens konden Fransje en ik met z’n 2 naar Flag green brengen. Vanuit daar gingen we naar de jeep en stopte we alles (ook de spullen uit de andere dorms) in de auto.
Vervolgens moesten we naar de ingang van de school samen met nog wat andere leerlingen. Hier stonden allerlei dozen. We moesten allemaal 1 doos pakken. In deze dozen zaten voedsel pakketjes voor het Mercy Home in Kodai. Voordat we door het dorpje heen liepen gaf de soex meneer nog een kleine uitleg. We moesten namelijk perse 2 aan 2 lopen met jongens voor en achter en de meisjes in het midden. We mochten de doos absoluut niet open maken in het dorp zelf omdat er dan een groep mensen op je af zou springen. Op zich toch wel een beetje gespannen liep ik naast Hedwig door het dorp. Het was markt, dus extra druk en dus ook extra veel mensen. Eenmaal midden in de markt vond ik het eigenlijk reuze mee vallen. Mensen keken je wel aan, maarja dat doen ze hier in India nou eenmaal altijd als je blank bent…
Nadat we een tijdje gelopen hadden kwamen we aan bij het Mercy home. Hier mochten we onze dozen openmaken en moesten we de voedselpakketjes geven aan mensen. Toch snapte ik niet helemaal wat de bedoeling nou was, want ik wist niet aan wie ik het nou wel of niet moest geven. Doordat we niet wisten wat we nou precies moesten doen kwamen een aantal leerlingen even later al weer terug met een lege doos. Ze hadden blijkbaar al aan alle patiënten in het Mercy Home de voedselpakketjes gegeven. De mensen die hun dozen nog niet leeg hadden moesten daarom naar de markt gaan en daar de voedselpakketjes uitdelen aan mensen die dit graag wilden. Toen we naar de markt liepen werden we gelijk overvallen door een lading mensen die eten wilden. Ik opende mijn doos en er vlogen al gelijk allemaal handen voor mijn neus voorbij. Iedereen wilden zo’n aluminiumdoosje waarin rijst en saus zat. Er werd bijna reuze gemaakt om wie de pakketjes als eerst kreeg en hoeveel. Sommige mensen verstopte hun eerder gekregen pakketje zelfs om vervolgens weer een nieuw te halen. Toen bijna alle dozen leeg waren behalve die van Esmé, stormde alle mensen natuurlijk op Esmé af. Er waren nog maar een paar voedselpakketjes en hierdoor rukte een vrouw zelfs het pakketje uit de hand van een andere vrouw waardoor de rijst verspreid op de grond lag…
Ik vond het echt heel apart om te zien en vroeg me af, of deze mensen het eten nou zo graag willen omdat ze zelf echt geen voedsel kunnen betalen, of omdat ze het gewoon wilde om wat geld te besparen. Toen ik dit vroeg aan de Soex meneer zei hij dat het was omdat het eten gratis is en niet omdat ze het echt niet kunnen betalen. Hierdoor vond ik het nog raarder dat mensen echt gingen duwen en trekken om voedselpakketjes te krijgen… Uiteindelijk hebben we 300 voedselpakketjes uitgedeeld in maar liefst 5 minuten!
Toen we terug waren op school was het tijd voor de lunch en daarna hadden we weer afgesproken met de Soex meneer bij zijn jeep. We gingen namelijk naar het christelijke weeshuis om de spullen die we gekocht hadden te geven. Met z’n 11en in de auto inclusief dekens, speelgoed en hele grote teddybeer zijn we gelukkig heelhuids aangekomen bij het weeshuis. Nadat we eventjes snel hallo tegen de kindjes hadden gezegd moesten we alle spullen naar binnen dragen. Vervolgens gingen alle kinderen op de grond zitten en wij daarachter. Het viel op dat de jongens en de meisjes helemaal apart zaten van elkaar en dat er een mannelijke ‘baas’ was. Dit is namelijk in de andere 2 weeshuizen waar wij zijn geweest niet zo.
Na een kort verhaaltje van deze meneer gingen we ‘hoofd, schouder, knie en teen’ zingen waarbij alle kinderen natuurlijk mee moesten doen. Daarna zongen zij een liedje in het Tamil voor ons. Ten slotte van het tijd om alles uit te delen. We gaven ieder kind een deken en legde vervolgens uit dat het speelgoed voor iedereen was.
Nadat we een groepsfoto hadden genomen met alle kindjes gingen we weer in de jeep op weg naar het Tribal weeshuis. Nee, vandaag zouden we nog geen spullen uitdelen, maar we moesten snel nog wat foto's van de kinderen nemen die nog niet op de foto stonden. Toen we aankwamen rijden waren de kinderen net klaar met de lunch en waren ze hun bordjes aan het afwassen. Natuurlijk werden we weer dolenthousiast ontvangen en gaf iedereen een 'High five'.
We hadden de foto's die we al eerder hadden afgedrukt bij het fotowinkeltje meegenomen, zodat we konden zien wie we nog niet op de foto hadden staan. Dit was op zich nog best lastig, omdat de jongetjes net naar de kapper waren geweest en omdat de meisjes door de weeks als ze naar school gaan altijd vlechtjes in hebben. Hierdoor konden we de kinderen niet gelijk herkennen, maar na enige moeite zijn we eruit gekomen.
Toen de foto's gemaakt waren, was het natuurlijk eigenlijk veel te snel om alweer te gaan, dus speelde we nog een speeltje kabadie. Ook hadden we al een grootbordspel meegnomen. Dit is een typisch Indisch spelletje waar de kinderen dol blij meewaren.
Toen we rond 3 uur weer terug waren op school gingen we nog eventjes het dopje in en daarna hebben we even een tijdje lekker niks gedaan op het grasveldje bij de school. Om 6 uur was het tijd om te eten. Normaal vind ik loempia's niet zo lekker, maar deze waren echt heeerlijk!
Liefs,
Marjolein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
